به بهانه هفته دفاع مقدس (نقدی بر حال هوای امروز بهترین بندگان خدا )

این نوشته قصد تخریب شخص و یا گروه خاصی را ندارد و تنها تلنگری به خود است .

خودآگاهی تاریخی ، باعث افزایش وسعت نظر انسان می گردد و مسئولیت های او را در قبال آیندگان و ادامه راه گذشتگان مشخص می کند ؛ لذا کسب کسب خودآگاهی تاریخی برای انسان ها و جوامع بلند نظر و با همت های بزرگ ، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

 بر همه ما روشن است که تمامی ائمه و پیشوایان شهیدمان را که با نام مظلوم می خوانیم ، مظلومیتشان مربوط به دوره مربوط به دوران حیاتشان نیست و چه بسا مظلومیتشان مانند سرور و سالار شهدا امام حسین (ع) دو چندان شد . اما سرّ کار کجاست که شهدای ما به ویژه شهدای دفاع مقدس – شاید به دلیل مقرّب  بودن آنان در آخرت با ائمه خود  - از این قاعده مستثنی نیستند . امّا انگار این غربت و مظلومیت اینجا یعنی زیارت روستایی که در نوع خود رکورد دار اعزام به جبهه بوده و هنوز هم با وجود پایان یافتن جنگ تحمیلی یا به قول معروف بسته شدن راه شهادت هنوز هم بایکه راهی برای اینان باز است ، شهدایش در پس غبار غربت در حال فراموشی اند .

آنانکه نامشان بر هیچ یک از بیست و سه  نهاد نهاد یا مکان عمومی ای که در این روستا وجود دارد ، دیده نمی شود یا تصویرشان جز در آلبوم خانواده شهید تنها بر روی تابلویی بر ورودی این روستاست که تنها برای رفع تکلیف بود ، نشان به این نشان که با وجود دارا بودن تجهیزات نوری پس از گذشت چند سال و فاصله  بیست متری از برق هیچ وقت روی روشنی نداشت  .

 

شهدایی که پس از گذشت بیست و اندی سال از شهادتشان سهمشان تنها یک یادواره آبرومند بود . یادمانی که بر سر مزار آنان ساخته شد دارای نواقصی بود که موجبات ناراحتی خانواده شهدا را بر پی داشت . و ما انگار تنها به نقش بستن نام آنها بر تابلو کوچک زنگار بسته ای که بر سر کوچه ای که  – نه خیابان – دوران کودکی آن عرشیان فرش نشین راضی شده ایم .